2017
Niet alleen passie, maar ook een 2de kans op Leven.
Ride Just Ride kende zijn start ergens in oktober 2017. Meer dan 6 maanden hadden we niet meer 190 leden.
Maar hoe kwam Ride Just Ride tot stand? Waarom haalde ik, Benny Heylen, het in mijn hoofd om een groep op te richten? Wel… dan gaan we terug in de tijd.
Vanaf het moment dat ik afstudeerde (en eigenlijk ook reeds tijdens mijn studies) was ik een echte workoholic. Vanaf mijn 22ste tot 32ste was de gemiddelde weerkweek zo’n 90 tot af en toe 110 uur. En ja, ik weet het. Een week kent maar 168 uur. Dat heb ik dikwijls genoeg uitgerekend.
Na 1 sabbatjaar begon ik terug tegen hetzelfde tempo, hetzij aan een gemiddelde van 70-90 uur per week. Werken deed ik met passie. Ik leefde voor mijn werk. Ik hield ervan. Tot het echt verkeerd ging op 6 januari 2015.
Die datum zal ik nooit vergeten. Ik voelde plots een zeer warme gloed onder mijn schedel. Ik voelde letterlijk mijn hersenen zitten, alsof er heet water begon te stomen.
Dat gevoel vergeet je nooit. En nog besefte ik niet dat er iets verkeerds was. Misschien wou ik het niet geloven. Tot 11 januari. Ik verloor mijn coördinatie, mijn zicht, mijn evenwicht… plots kon ik bijna niet meer praten en nuchter nadenken, ging niet meer.
Om 10.30h werd ik opgenomen in AZ Bonheiden met een zware hersen- en hersenvliesontsteking en om 0.30h kreeg ik een hersenattack. Flatline. Hersenactiviteit 0%… voor 40 seconden lang. Ik hoor het de neurochirurg nog zeggen tegen de begeleidende verpleger van dienst: “het was duidelijk niet zijn tijd. Een wonder dat die terug is.”
Maar het herstel was lang: 1,5 jaar lang gigantische chronische pijnen over mijn gehele lichaam en vooral een zwaar gevoelig centraal zenuwstelsel dat mijn gehele denken en zenuwcentrum aantastte. Tot nu toe heb ik nog steeds last van kleine foutjes in mijn fijnmotoriek. Maar destijds was een glas vasthouden een zware opdracht. En elke ochtend had ik het gevoel dat ik door een vrachtwagen was overreden. Stijf en helse pijnen die plotseling de kop konden opsteken voor uren, soms dagen lang.
Na 1,5 jaar deed mijn lichaam nog elke dag pijn alsof ik de vorige dag een marathon had gelopen en bij aankomst bewerkt was met baseball bats.
Een vriend stelde me voor om af en toe toch eens buiten te komen en omdat wandelen zo moeilijk ging, leende hij me zijn Vespa.
Wat… een … verademing. De eerste dag reeds ik zo’n 10km. Eindelijk nog eens buitenkomen. Eindelijk terug tussen het volk. Op die Vespa zag niemand dat ik moeilijkheden had met stappen of dat ik soms kapot ging van de pijn.
Tochten werden langer en frequenter. 10 km werd 25, 50, 75km… Rustpauzes werden korter… Niet meer om de 4 dagen maar met een regelmaat om de 2 dagen. Mijn tonische houdingskracht verbeterde en mijn recuperatie na elke rit ging vlotter en gepaard met minder helse pijnen. Ik nam het er allemaal bij om te kunnen genieten van de ritten, de vrijheid.
Op een gegeven moment kon ik niet anders dan de Vespa terug te geven. Ik had zo’n 10000 km afgelegd op 1 jaar tijd en 4 landen bezocht. Telkens met dagtrips.
Tevens begon me op te vallen, dat ik toch wel iets snellers wenstte.
Ik kochte een oude verroeste Yamaha Virago 525cc en begon deze op te kuisen. Ik had tijd. Ik was nog steeds bestempeld als invalide en mocht onder geen beding terug gaan werken van de Zorgkas en mijn neurochirurg. Maar als ex-workoholic is het moeilijk om stil te zitten.
Daarom was die Yamaha Virago een leuke afleiding. Toch bleef het de vraag of mijn lichaam het zou aankunnen om hogere snelheden aan te kunnen.
Maar mijn lichaam begon goed te reageren op de trillingen van de Yahama Virago. “Als het goed doet voor je lichaam, doe je maar verder.” , zei mijn specialist.
Weer een jaar later. Ondertussen was de Yamaha vervangen door een Kawasaki VN800.
De tochten werden langer. Mijn lichaam recupereerde plots aan een hoog tempo. Ik had nog maar 1 of 2 dagen per maand last van helse pijnen ipv dagelijks in het begin.
Ik begon naar meetings te rijden.
Ik leerde mensen kennen. Mijn eerst echte leuke tocht deed ik met Tony Nooren, Greg Thomas van MTG uit Stabroek en Roby. Ik had beloofd mijn foto’s van de tocht te delen op FB.
Ik wou niet alle foto’s delen op mijn persoonlijk account. Ik wou die foto’s alleen delen met de andere motorliefhebbers die aanwezig waren.
En toen ontstond mijn facebook groep: Ride, Just Ride was de meest voor de handliggende titel.
Ik wou gewoon rijden. Gewoon rijden en genieten omdat het zo goed deed voor mijn lichaam en gemoed. Ik vergat mijn zorgen, mijn beperkingen, … ik genoot van elke
windbries, van elke tussenstop, van iedereen die ik op mijn motor ontmoette, van elke nieuwe horizon die elke heuvel met zich meebracht.
En dat allemaal door gewoon te rijden met mijn motor.
Tony Nooren en Greg Thomas waren, en zijn nog steeds, ook de stuwende krachten achter DGR. Daar leerde ik de vintage motoren kennen. 2017 was een topjaar voor DGR.
De eerste RJR groep werd verwijderd omdat deze met verkeerde instellingen was opgebouwd en toen nog niet kon aangepast worden op Facebook. Daarom werd deze verwijderd en in oktober 2017 terug opgebouwd met dezelfde leden.
Eerste maand 65 personen. Zo grappig als ik eraan terugdenk. Jurgen Addiers, Joris en hun vrienden van De Kompanie waren er destijds ook al bij.
Omdat ik vele foto’s genomen had tijdens mijn eerste DGR Antwerpen, groeide het ledenaantal gestaag aan. 65 werd 135, 135 werd 192,… elke 2-3 maanden wat meer.
Maar de hoofdzaak voor Ride, Just Ride bleef voor mij nog steeds het rijden en genieten. Ik wou mijn tochten delen. Mijn passie voor het motorrijden was geboren. En toen begon de liefde voor oldtimer en vintage motoren.
Als ik een nieuwe kans op leven had gekregen, dan verdiende elke oldtimer motor ook een tweede kans. Psychologisch was bij mij de link gelegd. Ik leerde Eric Silversmet kennen. Een gepassioneerd vintage motoren liefhebber die in het bezit was van een Honda CB750c .
Ik was verkocht. Samen met Steve Rombouts, die op dat moemnt nog weinig kende van motorrenovatie, begonnen we dapper aan de verbouwing.
Ondertussen bestond RJR reeds 1 jaar en zaten we op 650 leden. Ik reed elk weekend naar een event ergens in Benelux. Zo leerde ik zeker 1500 leden kennen, die momenteel nog steeds lid zijn op RJR.
In 2019 kreeg RJR zijn feitelijke logo.
Steeds meer clubs en verenigingen of vriendenkringen leerde ik kennen. Tinne, de vrouw van Dave Goffa van d’Oolezoapers, creëerde het logo zoals ik het in mijn gedachten had.
Het jaar 2021: 3200 leden and still counting, allemaal persoonlijk uitgenodigd op FB of op een event in real life. RJR heeft nog nooit reclame gemaakt en is niet vindbaar via tag words op Facebook. En dat gaan we zo houden.
In 4 jaar tijd is er nog nooit één ruzie of zware discussie geweest op ons forum. Een unicum op FB als het over groepen gaat. We delen allemaal de passie. De passie voor onze vintage motor, oldtimer scooter, caféracer of scrambler. We delen in ons hart dat gevoel. Dat maakt ons één.
Dat maakt ons allemaal Ride, Just Ride. And we make them ride.
